Zo vader .... zo dochter

Zaterdagavond. De dag is beeindigd en de meiden liggen, na een uitgebreid douch ritueel, met zingen, dansen en stoeien op hun bedje en papa en mama hebben een glasje rose en een biertje uit de koelkast gehaald om de dag relaxed af te sluiten. Rond 11:00 komt er geluid van boven en komt er een dametje naar beneden gestommeld, met een slaperig hoofd en naar haar eigen zeggen, buikpijn. Dus wat doe je als ouder, je kijkt ernaar, wrijft wat over de buik, brengt haar even naar de WC, geeft haar een glasje warme melk en brengt haar weer rustig naar bed en zegt dat het met slapen weer over gaat. Maar deze keer was het bij Bo niet over. Ze bleef terugkomen en bleef zeggen dat ze erge pijn in haar buik had, dat het soms niet te houden was en als dat gebeurde kun ze haar benen niet stilhouden van de pijn en trilde haar lichaam. Toch even temp opgenomen maar die was goed, een beetje laag zelfs, en dus weer naar bij, en Jacq er even bijgebleven. Rond 11:45 bleeft het maar doorgaan en hebben we de 24uurs zusterlijn gebeld om even overleg te plegen. Uiteraard de standaard vragen, heeft ze ontlasting gehad, iets verkeerd gegeten, was ze al ziek, etc etc etc. Nee, maar ze klaagt over heftige buikpijnen en onze kleine meid is geen huiler die bij het minste over geringste het van de daken schreeuwt. Dan was het advies om toch maar even naar de dokter te gaan. Nu kennen ze in de US het begrip huisartsenpost niet, dus als je in de nacht een dokter nodig hebt dan ga je naar de ER. (Eerste Hulp) van een ziekenhuis. Dus papa en Bo opweg naar het ziekenhuis in Kirkland, daar om 12:15 aangekomen en de ER molen ingegaan. Ondertussen had ze 1 keer thuis en 1 keer in de auto onderweg overgegeven. Dus ze wilde urine, bloed en een X-ray van haar buik. (ook om blindedarm uit te sluiten). Wat een kanjer, voor het eerst bloedprikken en geen kick gegeven, netjes stil staan bij de X-ray machine en ook prima in een potje geplast. Ook nog even de nodige papieren tekenen, een consent formulier, dat je toestemming voor behandeling geeft en de verzekering dat ze zeker weten dat je zult betalen. Als verrassing kreeg Bo een enorme paarse beer die direct de naam Rosie van haar kreeg. Daarna.... wachten (ik ken dat ook van mijn eigen ER bezoek enige tijd geleden). Bloed, urine en foto's goed, en ondertussen toch weer een keer overgegeven. De dokter stelde voor een medicijn tegen misselijkheid te geven en dan te wachten en haar weer te onderzoeken. Dat duurde weer een uur, gelukkig viel Bo in de ER in slaap en kon ik ook mijn ogen een beetje dicht doen. Na het uur, leek Bo opgeknapt, was de misselijkheid weg en kon de dokter ook niets bij haar buik opmerken. Dus ontslagen uit de ER, reden we om 3:15am weer terug naar huis en Bo had het hoogste woord in de auto. (alskinderen beginnen te kletsen, gaat het meestal beter). Toen rond 4:00am direct naar bed en de volgende dag rustig alles opgestart. Bo is weer 100%, behalve nog een beetje moe. Volgens de dokter kan het een virusje zijn geweest, dat vanzelf wel weer het lichaam uit gaat. We hebben dus weer wat ER ervaring, en we hebben een kanjer van een dochter die dat alles toch maar prima ondergaan heeft.