Vakantie kiekjes

We hadden het al beloofd, maar moesten er nog een paar uploaden. Nu staan ze dan toch klaar voor iedereen die wil meegenieten van onze trip door de 7 staten van het westen van de USA. Kijk op deze link voor alle 300+ foto's. (Het waren er ruim 600, dus we hebben er al wat uitgegooid. )

Mijlen en mijlen ver......van huis

Het staartje van onze vakantie, we zijn inmiddels weer thuis. Vanaf de Grand Canyon zijn we in 2 dagen naar Anaheim gereden. Welliswaar 2 kortere dagen met als luxe dat we nog even lekker in het zwembad konden vertoefen de rest van de middagen. In Anaheim ontmoette we fam. Decneut die al bijna aan het eind van hun vakantie zaten. Lekker bij gekletst, samen aan het dinner en relaxen ondanks dat er nog 5 kinderen bij rondliepen. Alles hield elkaar bezig. Disneyland was de bestemming en tevens de laatste. Voor Bo en Nova was dit het hoogte punt, want ja.....dit stond immers op hun lijst van wensen, ieder kind is er wel geweest die hier in Duvall woont. Ja, ja......ze noemen immers alleen de kinderen op die geweest zijn en niet degene die er ook nog naar toe willen, hahaha. 2 Dagen Disneyland, stuiterende kinderen, drukte, slenteren, rijen wachten, warmte, parades bekijken, het leek erop dat we de drukste dagen van het jaar hadden uitgezocht. Dag 1 voelde we ons ook redelijk bekocht, maar de snuitjes van de kinderen maakte dit toch gelukkig wel weer goed. Dag 2 zijn we dan ook in Disney Adventure begonnen zodat we van alles wat hadden gezien. Gelukkig ging dit beter en hadden het gevoel meer waard voor ons geld tekrijgen. We hebben enorm veel plezier gehad, het was erg vermoeiend, de laatste avond hebben we het vuurwerk afgewacht bij het kasteeel en nog 1 laatste ritje gedaan, was immer 40 min. wachttijd, ach ja laat was het toch al. Met een voldaan gevoel, laat naar bed, zijn we de volgende morgen in de auto gestapt om naar huis terijden. Dit werd nog een ritje van 1100 Mile, waarvoor we allemaal 1 gedachte hadden, in 2 dagen naar huis terijden. GO, GO, GO! De eerste dag zaten we redelijk op de helft en waren we bijna California uit op 2 uur na. De tweede dag ging goed tot we bij Portland OR in de file kwamen testaan om half 5 smiddag, immers nog maar 3 uur van huis. Toch maar besloten een winkel in teduiken en een restaurant voor dinner en onze reis daarna tevervolgen zodat de file zou zijn opgelost. Het laatste was bijna waar, nog enig op onthoudt in Portland, maar zodra we Washington state in reden kwamen we de ene na de andere werk aan de weg tegen die begon op het moment dat wij daar langs moesten. Met andere woorden alle drie rijbanen werden er 1, al met al, kwamen we rond half 12 s'avonds thuis. Maar blij als we waren, lekker in eigen bed slapen, na alle cabin bedden, hotel bedden. Het was een heerlijke vakantie waar we met veel plezier op terug kijken. We hebben deze 3 weken 3.821 Mile of wel 6.113 Km achter ons gelaten in 7 verschillende States of America. Aanvullende foto's van deze vakantie volgen nog binnenkort voor de belangstellende.

Commercial Grand Canyon

Afgelopen twee dagen in Williams Arizona verbleven. De poort naar de Grand Canyon. Weer op een KOA camping die we al eerder hadden bezocht. Op zich een grote camping maar weinig douch en toilet faciliteiten. Dus hadden ze een aanhanger met 2 mobile douches en toiletten erbij gezet. Is toch niet helemaal hetzelfde als de mooi betegelde wasruimtes in het hoofdgebouw. Volgende dag rustig uitgeslapen en op weg naar de Grand Canyon gegaan, ongeveer een uur van de camping, maar niet voordat we even een praatje hadden gemaakt met de nederlandse buren. Het lijkt we een epidemie, ongeveer elke dag zijn we wel nederlanders tegen gekomen in welke vorm dan ook. Grand Canyon was natuurlijk fantastisch maar erg, erg commercieel en massaal. Ten eerste de entree is $25, en de andere parken waren $10 en $15. Er was bij de eerste stop geen parkeerplek te krijgen en op parkeerplek B hebben we de dan de auto neergezet en de shuttles genomen die gratis rondrijden. Allemaal prima geregeld maar niet iets wat een "natuurpark" normaal heeft. Er komen 4 Miljoen bezoekers in dit park en bijna allemaal in Juli, Aug, Sept. Toen voor het Junior Ranger program van de dames naar een bezoekers centrum op de zuid-rand en daar wilde we een Rim-Walk doen, een wandeling met een ranger als gids langs de rand van de canyon. Dus om 2:15 komen we aan bij de plek waar dat om 2:30 pm zou gebeuren en andere rangers is nog steeds bezig, en lijkt nog lang niet klaar te zijn. Om 2:45 was ze eindelijk klaar en wij toch maar even vragen waar de walk is. "Die begint om 2:30, mevrouw" zegt de rangers, "Ja, zegt Jacq, maar het is nu al 2:45". De ranger kijkt haar aan en haalt haar horloge tevoorschijn. "Nee hoor zegt ze, het is nu 1:45. want Arizona heeft geen zomertijd". Bleek dat we al bijna een dag een uur voor liepen zonder dat we dat wisten en als we dit niet hadden meegemaakt, dan hadden we het nooit geweten. De dames zijn nu Junior Ranger in alle parken waar we geweest zijn, iets waar ze trots op zijn. 's Avonds zijn we naar Williams geweest, een van de plekken aan de oude Route 66, en dat is wel te merken. Veel oude diners, en cafe's en het Route 66 thema is overal terug te vinden. Dit weekend was er een klassieke auto show en elke avond is er een cowboy showdown in mainstreet, met een pistool gevecht. Perfect om lekker rond te hangen van de regen van de dag ervoor was helemaal verdwenen en dus hebben we de geur van het oude US uit de jaren 50 opgesnoven. Vanochtend voordat we vertrokken nog even ontbeten in de oude Route 66 Diner, een tent waar we 17 jaar geleden ook met Ingrid en Mark hebben gegeten. Nu was het perfect, maar toen was het drama en waren we zonder tip de deur uitgelopen. Gelukkig waren ze dat al weer vergeten en mochten we er gewoon weer in.

Bonanza in Colorado

We hebben een fantastische dag gehad. Door een wens van Bo en op aanraden van de eigenaresse van de KOA camping hebben we vanochtend een trail ride gemaakt in de Mesa Verde. Omdat de dag toch erg heet is, begon de rit rond 8:30 en zijn we drie uur in de weer geweest. Voor Bo natuurlijk een eitje want die weet hoe je met een paard moet omgaan en hoe je western style moet rijden. Voor de rest van ons was het nagenoeg de eerste keer. 15-20 jr geleden heeft Jacq nog 10 lessen genomen, Nova heeft een paar weken geleden op pony camp gezeten, maar dat was alleen rijden aan een touwtje, en ik, ik was 30 jaar geleden gevallen van de pony in Slagharen en daarna er nooit meer opgezeten. Geen probleem volgens de gids, dus we gingen. Het was een indrukkende trail en een ervaring om niet te vergeten. We gingen van de ranch naar de bossen en de canyons, en over een nauw pad, omhoog langs de rand van de berg op weg naar de oude ruines van de indianen. Niks geen paden, gewoon, over de losse rotsen, in zig-zag de berg op. Een beetje spannend maar oh zo gaaf. Toen voor een stop aangekomen in een van de oude indianen nederzetting, en daarvandaan te voet naar een grot, waar we dezelfde oude muren en oude scherven van potten konden zien als gisteren in het nationale park, zo maar op iemands prive terrein. Er blijken ruim 60 van dergelijk archeologische plekken te zijn in de vallei waar we reden. Na genoeg water gedronken te hebben, en een appel klokhuis voor de paarden, de terugweg aanvaart en via de rivier, en erdoor, weer terug naar de ranch. Een geweldige ervaring en iets waar we met de fam trots en met veel plezier op terug kijken. Nu wordt die discussie over een eigen paard weer een stukje moeilijker, want we kunnen niet meer zeggen dat wij er niet opzitten.

Indiana Jones and the Cliff Dwellings

We hadden de dames er al een week op voorbereid. Als we in Mesa Verde zijn, dan gaan we daar de oude huizen van de indianen bekijken en die zijn niet zomaar te zien daarvoor moet je wel wat klimmen en lopen. Dus vandaag de hike en klim gemaakt. Net als 17 jaar geleden. Balcony house is een van de "cliff dwellings" waar Cortez en Mesa Verde National Park bekend om staan. Ruim 800 jaar geleden hebben de indianen daar huizen gebouwd in grotten in een steile wand van een canyon van de Mesa Verde. Met een gids op stap maar eerst even een kaartje kopen en de rondleiding van 2:30pm boeken. Kon me daar toch niets van herinneren en toch maar even gevraagd, maar inderdaad, de kaartjes en de entree werden pas in 1996 ingevoerd. Voor dat we gingen eerst de veiligheids briefing van de gids en de man vertelde ook wat we gingen zien en waarom het zo speciaal was. Ook voor de kleintjes, want later moesten ze dan hun eigen kinderen maar weer meenemen, inderdaad ook voor ons was de circel rond. De meiden vonden het wel spannend maar zeker ook wel cool. Eerst met een stalen trap naar beneden en dan via verschillende doorgangen, sommige zo groot dat ik er op mijn knieen door moest, en nog steeds moest bukken, en de mijn schouders de muren raakten. Dan via verschillend houten ladders weer terug naar boven en de auto. Blijft indrukwekkend hoe ruim 800 jaar geleden, de indianen daar huizen uit het niets optrokken en kaarsrecht en met echt metselwerk in elkaar gezet hebben. Voor de rest het park rond gereden en verschillende opgravingen bekeken. Ook dit park is ernstig beteisterd door bosbranden en een brand in 2000 heeft zeker de helft van het bos afgebrand. Dus wat nog groen was toen we er de eerste keer waren is nu een dorre vlakte met zwart geblakerde stammetjes. Duur weer 250 jaar om het weer groen en mooi te krijgen. Morgen een nieuwe dag en een nieuw avontuur, paardrijden. :-) Heb er sinds Pony park Slagharen niet meer opgezeten (30 jaar geleden) en toen viel ik eraf. We zullen zien.

Arches en Canyonland in South Utah

We waren weer op bekend terrein. Ruim 17 jaar geleden, kan ook iets meer geweest zijn, zijn we voor de eerste keer in de US op vakantie geweest met Mark en Ingrid, een tour door de US. Toen hebben we ook Arches National Park aangedaan en daar een ruime dag doorgebracht. Dus nu hebben we de kids meegenomen en het is nog steeds zeer indrukwekkend hoe de natuur verschillende rotslagen via erosie kan veranderen en dat er dan arches (bogen) en andere verschijnselen ontstaan. De rotsen zijn terra-cotta rood en al het zand is ook van die kleur. De Volvo is helaas niet wit meer. We zijn ook weer even bij de balancing rock wezen kijken (Ingrid/Mark hij staat er nog hoor, de foto is nog steeds actueel :-) ), een staaltje zwaarte kracht balans en erosie op zijn best. Aangezien we hier drie nachten verblijven, hadden we besloten toch maar wat meer te gaan koken en hebben de eerst avond macaroni gemaakt, maar helaas de tweede en vandaag de laatste avond hebben we toch weer buiten de deur gegeten. We passen ons een beetje aan. De Moab Brouwerij, op aanraden van Angela, bezocht voor een burger en beer, en niets te veel gezegd. Toch vreemd een brouwerij in een staat die bijna droog ligt, qua alcohol, maar het lijkt erop hoe meer je van Salt Lake City weg bent, hoe minder de mormonen invloed hebben op het dagelijks leven. Morgen vertrekken we naar Cortez in Colorado, voor een bezoek aan de Mesa Verde, ook een golden oldie van 17 jaar geleden. Ja, ach, je moet je jeugd toch telkens opnieuw beleven.

Provo, Utah

Sinds Dindsdag verblijven wij op een camping in Provo. Nou ja camping, zou Milo zeggen...eerder een trailerpark/zigeunerkamp. Hmmm tja, ik heb het geregeld, kan niet anders beamen dat hij gelijk heeft. Maar goed dat terzijde, de toiletten en douches zijn schoon, we kunnen slapen, wellis waar met wat lawaai van een train midden in de nacht. Who cares :-) we hebben vakantie. We zitten midden in de staat van de Mormonen. Met de bijhorende regels, in de meeste restaurants wordt geen alcohol geschonken, want dit volk drinkt immers geen alcohol, koffie en thee. De Starbucks is hier niet op iedere hoek van de straat tevinden zoals elders in de USA. Wel op bijna iedere hoek een kerk van de Mormonen met 1 en hetzelfde torentje. Na aankomst het strandje bij Utah lake opgezocht en lekker gezwommen. Gisteren hebben een Bayliner gehuurd met een band erachter voor wat fun, voor iedereen. Het was een heldere dag, weinig wind en weinig golven. Na een nachtje met wat onweer was het weer omgeslagen tot wat wind, zeg maar storm. Vanmorgen stond op de planning om naar Salt Lake City terijden en onze ontdekkingen van de Mormonen op tedoen. Het bezichtigen van de grootste Mormonen kerk en omliggende bijhorende gebouwen. Foto van de kerk volgt nog. We hebben de tour met uitleg gehad, maar mochten de grote kerk niet in. De oppervlakte, voorzieningen, en informatie die je krijgt toegespeeld met de allernieuwste technologie, spreekt voor zich dat er enorm veel geld in omloop is. De vrijwilligers lopen overal en je wordt van alle kanten bijna op je nek gezeten, vriendelijk. Buiten om de grote kerk heen, waren opvallend veel bruidsparen om te trouwen, met de familie's. Je struikelde letterlijk over de bruidjes en bruidegommen. Het moment voor Bo en Nova die het allemaal geweldig vonden. Hoe meer hoe beter. Na een poos was het welletjes, op het centrum in en lunchen, dit bij een echt Duits restaurant met bijbehorende winkeltje. Lachen wel, Milo kon de dubbel zoute drop er niet laten liggen. Die zal huis wel niet redden ben ik bang voor. Na de lunch was het plan om naar Salt Lake terijden. Inmiddels was er een heuse zandstorm op komen zetten, waardoor alles in de verte in meer zichtbaar was. We hebben het meer gezien, door de enorme wind was het niet leuk om over het strand naar het water telopen. Het zand deed immers pijn aan je benen en je moest je gezicht bedekken. Een trip waar we ons anders bij hadden voor gesteld, we dachten daar immers aftekoelen en nog wat water pret tekunnen hebben in het hele zoute water. Maar met deze wind viel dat allemaal niet meer tedoen. Morgen vertrekken we naar Moab, zo'n 196 Mile rijden. Op naar een nieuwe camping, een echte :-)

2 dagen op pad, 3 verschillende staten.

De eerste 2 dagen hebben we erop zitten, vanmiddag zijn we in Twin Falls, Idaho gearriveerd. Gisteren hebben we 280 Mile gereden naar Pendleton Oregon voor onze eerste tussen stop naar Salt Lake City. Oregon is zeer uigestrekt zie hier op foto boven, de temp. is rond de 95 graden Fahrenheit. Na een dagje touren in de auto sliepen we in een hotel met buiten zwembad. Lekker afkoelen, bewegen en spelen met de kids. De eerste Nederlanders uit Nederland zijn we al tegen het lijf gelopen, we verwachten dat dit niet hier bij zal blijven. Grappig wel, je herkent het meteen als er hoofden omdraaien als je Nederlands praat onderling van vreemden. In het Steak restaurant in Pendleton kwam er zelf een "oud" hoofd tevoorschijn....met de vraag of we uit Nederland kwamen. Een ouder echtpaar, die hier al sinds 1960 wonen. Vandaag hebben we er 344 Mile op zitten, maar we beginnen de rit niet door eerst even langs een koffie drive by terijden, zie foto hierboven, de Dutch Brothers, een keten in Oregon gevestigd en is opgezet door 2 Nederlandse broers. Lekker bakkie hoor! De staat Idaho aan deze kant lijkt erg Nederlands, lang en uitgestrekt maar dan vele vele malen groter. Bergen niet tevinden en hier en daar wat bomen en groene velden die gewaterd worden, wel nodig met deze droogte en hitte. En niet tevergeten de vele boeren met koeien. Morgen gaan we weer vroeg op pad om vervolgens nog 263 Mile terijden, naar Provo, Utah. We kijken hier allemaal naar uit, lekker op pad gaan en kamperen in de cabin voor 3 nachten.

We zijn er klaar voor

Morgen, Zondag dus, vertrekken we met onze auto afgeladen op vakantie. We gaan zijn van plan een hele hoop mooie dingen tezien en er tevens van te genieten. Voor de belangstellende hebben we de uitgestippelde route hierboven met tevens de tussentijds geplande stops. Het wordt een ritje van ong. 3ooo Mile. Dan hebben we het rijden tijdens de stops waar we meerdere nachten verblijven niet mee gerekend. Om een tipje van de sluier op telichten, we bezoeken Arches NP, Mesa Verda NP, Grand Canyon NP en niet tevergeten stoppen we nog maar even bij Disney Land. We houden jullie op de hoogte.