Kleine neefjes worden groot

Hadden wij dit bijna 20 jaar geleden ooit verwacht! Dat mijn toen pasgeboren neefje, Dennis, ons nog eens komt bezoeken in de USA. Jawel ik weet uit inmiddels eigen ervaring dat kleine kinderen groot worden. Dennis is nu ook inmiddels mijn neef en een kop groter dan ik. En studenten van bijna 20 jaar, willen wel eens iets van de wereld zien, niet waar? Wat doe je dan als je een oom en tante in Amerika heb wonen, dan maak je van de gelegenheid gebruik om langs tekomen. Gewaagd hoor, helemaal alleen, we zijn enorm trots op je. Ik zelf deed het vorig jaar pas voor het alleen naar Amerika en ben een paar jaartjes ouder dan jij. Dennis je bent van harte welkom om bij Huize Schaap je 20ste verjaardag tekomen vieren. We kijken uit naar een gezellige tijd en tevens zullen wij je nog iets van deze mooie omgeving laten zien.

Voor die donkere en koude avonden in Nederland

We hebben weer wat foto's online gezet zodat iedereen er op de donkere en koude dagen in Nederland (en andere locaties als Reading UK, Redmond US, etc) gezellig, onder het genot van een wijntje doorheen kan lopen. http://spaces.msn.com/schaapgoesusa/photos/

De heen en weer

Zondag vandaag, dus tijd voor plezier en vermaak en vandaag was dat weer eens wat van de omgeving zien. Deze keer met de ferry. Dus bijtijds op om "bootje half 10" te halen (zoals ze dat op Texel zeggen) naar Bainbridge Island aan de overkant van Seattle aan de Puget Sound. Ongeveer 35 min onderweg en vanwege enige deining zelfs iets te spannend voor onze meiden. Bij het verlaten van de pier in Seattle, (zie link voor webcam) nog een zeehond zien zwemmen die eenzaam voortploegde door het koude water van de Sound. Nadat we aangekomen waren in Bainbridge, snel de boot af en de weg naar Poulsbo genomen. We wilden rondje eiland doen en dan via een andere ferry( Bremerton) weer terug. Het hele noordwesten van Amerika heeft zijn roots bij de Indianen en zo ook de omgeving van Bainbridge Island. Op borden stonden allerlei reservaten aangegeven en ook het graf van Chief Seattle, de naamgever van de de stad Seattle. Wij die kant op en rijden en rijden, maar geen graf gezien. "Ja gewoon doorgaan" zei Jacq "dan komen we gewoon weer op de weg waar we vandaan kwamen". Welnu als we dat gedaan hadden dan waren we nu in Canada en had ik dit stukje niet kunnen schrijven. Toen door langs de Hood canal Straights en onderweg plotseling een dorpje tegen gekomen Port Gamble, de Zaanse Schans van Washington State. Erg leuk en zeker iets waar we van de zomer terug naar gaan. Kijk hier voor een virtuele tour van Port Gamble en zie hoe de foto's van nu en 1916 niet anders zijn. Daar een bakkie gedaan in de plaatselijke General Store, annex Schelpen museum en toen door. Kregen toch wel honger rond 12:30 en dat weet je weer wat de term, middle of nowhere betekent. Dus rond 2:00pm eindelijk een Subway sandwich shop gevonden en gegeten. Snel door naar Bremerton om de boot te halen. Bleek dat we 2 min voor vertrek aankwamen. Gelukkig anders hadden we 1 uur en 15 min moeten wachten. Uurtje varen, en deze ferry gaat tussen de eilanden van de Puget Sound door. erg gaaf. Toen weer terug naar Duvall en 2 meiden die sliepen achterin. Een geslaagde dag.

Seahawks to Superbowl

Dit is echt groot, echt echt groot. De Seahawks zijn het American Football team van Seattle en zij hebben vandaag voor een enorme stunt gezorgd door de finale van de play-offs van het American Football seizoen te behalen, de Superbowl. So, what... denk je dan. Wel als je hier bent dan begrijp je een beetje beter hoe dat zit. De Superbowl is naast de Worldseries in Baseball het grootste sport evenement in de Amerikaanse sportwereld. Nu zijn de Worldseries een serie (best of 7 games) die minimaal 4 wedstrijden duurt, de Superbowl is één wedstrijd. En vandaag hebben de Seahawks deelname aan die ene wedstrijd gehaald. Vergelijk het een beetje met Nederland in de finale van het WK en EK voetbal tegelijkertijd en daar dan Ajax in de finale van de Championsleague bij opgeteld. Dit is de eerste keer in het bestaan van de Seahawks ( 20 jaar +) dat ze de finale halen dus, heel Seattle en omgeving, TV, Radio, kranten en het gesprek op het werk, is Seahawks, Seahawks, Seahawks. In de komende 2 weken, de Superbowl is op 5 Feb, zullen we veel pre-bowl TV programma's zijn en wordt het tijd dat we ons in de regels van het spel gaan verdiepen. "Onze" SeaHawks staan in de finale en dus moeten we als supporter ons team steunen, de zgn 12e man in het veld zijn. (Dat er 11 in het veld staan is zo een beetje de enige overeenkomst tussen voetbal (soccer) en American Football). De 12e man is een instituut hier in Seattle, zo zelfs dat er een enorme vlag boven op de Space Needle waait met Nr 12 er, als support voor de SeaHawks. Dus nu maken we ons op voor de Superbowl en de bijbehorende Superbowl parties waar mannen (en sommige vrouwen) gillend voor de TV gaan zitten op een zondagmiddag en met bier, wijn en veel chips hun team naar de overwinning schreeuwen. Laat je weten als ik geen stem meer heb. GO SEAHAWKS!!!!

Winterpret

Belofte maakt schuld. Eén van de voordelen waarmee ik Jacqueline heb kunnen overtuigen van het verhuizen naar Seattle is de ligging en de bergen met sneeuw binnen een uur rijden. Dan moet je dat natuurlijk ook wel doen. Vorig jaar zijn we gaan skieen in April en dit jaar was het weer tijd (zeker volgens Jacq) om de sneeuw weer eens op te zoeken. Dus vandaag naar Hyak Snow park geweest. Een State Park dicht bij de pistes van Snoqualmie, waar de langlauf en snowmobiel trails beginnen. Ook een ideale locatie voor sleetje rijden en dat was nu net wat we wilde doen. Dus rond 11:00 de deur uit en voor de lunch zaten we tot onze middel in het sneeuw en gingen we in razende vaart de berg af. Berg met gaten en heuvels dus toen ik overmoedig extra hard van de berg ging werd ik gelanceerd en heb nu twee blauwe billen (wat deed dat zeer). Over twee weken gaan we echt op wintersport. 5 dagen skieen in Crystal Mountain, een iets groter ski-gebied op 2 uur rijden. Ik zal op de kinderpiste blijven want skieen zonder kruisband lijkt me niet helemaal handig. We zien wel. We missen in iedergeval de 14 uur rijden naar Oostenrijk niet.

Stillwater P.E. Assembly

Bo was vandaag 1 van de geselecteerde om mee temogen doen met de Physical Education assembly. Als ouder wordt je dan uitgenodigd om tekijken. Het evenement vond plaats in de gymzaal. Alle klassen kwamen kijken naar de half uur durend evenement. Bo deed zoals je ziet met het witte t-shirt en lila broek, mee met het hoela hoepen. Ook kwam het touwtje springen aan de orde in alle variaties, jongleren, steltenlopen etc. Dit onderleiding van de gymleraar. En onder begeleiding van wat muziek. Leuk om naar tekijken en om dit toch wel typisch Amerikaanse op school mee tekunnen maken.

Ziek zijn estafette

Het begon vrijdag/zaterdag met Nova. Begon 's nachts te gloeien en na een onrustige periode begon ze toch midden in de nacht over te geven en enorm te hoesten. Dus wat doe je als ouders, even tempen en aan de gang met de paracetamol. Hoewel ze zeker niet lekker was, vond Nova dat nu niet het beste idee, maar als je beter wilt worden dan moet je soms wat dingen ondergaan, zoals het zetten van zetpillen om de koorts teverlagen. Zaterdag en zondag ging het weer beter en maandag was een vrije dag (Ds M.L King dag in US) dus kon ze nog even bijkomen. Maandagmiddag komt Bo terug van een playdate bij haar vriendin Maddy en begon ook te gloeien. Dus ook maar even aan de thermometer.. 39.1.... Wederom de paracetamol te voorschijn en de strijd aan met de koorts. Dinsdag Bo thuisgebleven en weer op krachten gekomen...... Jacqueline pijn in haar rug, warm en koud tegelijk en een wattenhoofd. Dus de thermometer overuren gemaakt. 38.1. Vroeg naar bed en uitzieken. Vandaag zijn de meiden weer naar school geweest en heeft Jacq tot 1:00 uur geslapen. Lijkt erop dat we de finish gehaald hebben en dat iedereen er weer boven is. Ik hoefde gelukkig dit keer niet aan te treden om de estafette af te maken.

Living in Bigfoot country

Soms zijn er van die dingen die je niet weet er waar je door anderen op gewezen wordt. Zo ook dit. Een collega van mij had afgelopen dagen naar Discovery channel gekeken en daar was een programma op geweest over de eeuwige zoektocht naar Bigfoot, het grote beest/aap-achtige die door de bergen gaat en overal voetensporen, mythes en dus mooie verhalen achterlaat, met de grootste vraag natuurlijk, bestaat hij of bestaat hij nu niet? Blijkt dus dat Washington state, waar wij wonen, met 384, de meeste "waarnemingen" van Bigfoots, of Bigfoot gerelateerde zaken in de wereld heeft, en sterker nog de Cascades (onze bergen) omgeving Duvall, Carnation, North Bend staat zeker in de top tien. (ik dacht al 's nachts vreemde geluiden te horen. Dit alles wordt serieus bijgehouden door de Bigfoor Field Research organizatie die alle waarnememingen in de wereld registeerd.

De BFRO heeft een website, waar je dit alles kunt volgen en dus ook de waarnemeningen in Duvall zoals deze. Een Bigfoot, ook wel Sasquatch genoemd, was door een dame 's nachts gehoord en 's ochtends werden er in de moestuin twee enorme voetsporen gevonden. Dus voor iedereen die nog van plan is om langs te komen..... altijd opletten voor grote voetstappen en vreemde geluiden

Record is zicht

Hoewel het wel vervelend is, is het aan de andere kant weer een ervaring. Slachtoffer zijn van het weer. In ons geval niet zo heel erg, alleen maar wat verkeersproblemen, files en lange ritten van en naar het werk. Sinds afgelopen Woensdag was de belangrijkste brug van en naar Duvall niet meer in gebruik. Er is niets met de brug aan de hand, maar de wegen die naar de brug leiden zijn lager dan het brug dek en wanneer de Snoqualmie rivier de enorme waterhoeveelheden niet meer kan verwerken stroomt het water in de "uiterwaarden" (ja, heb vroeger opgelet met aardrijkskunde) en dus verdwijnt het wegdek onder een fikse hoeveelheid water. Op de foto is eigenlijk alles wat water is eigenlijk gewoon droogland en in de verte zie je de eigenlijke brug over de rivier. Dit alles had als gevolg dat iedereen in Duvall over de andere, kleine brug moet en dus file, file file. Donderdagochtend deed ik er 40 min over om uberhaupt het dorp uit te komen. Het record in Seattle voor de langste periode van regendagen is 33 dagen ergens in 1900 zoveel. Op dit moment staan we we op 27 dagen en zit er nog geen verbetering aan te komen. Dit feit leverde zelfs "wereldnieuws" op in Nederland. De Telegraaf (wie anders) vond dit feit toch wel zeer nieuwswaardig. Maar zoals het gezegde luid "elk nadeel heb z'n voordeel". Veel regen in Duvall betekent veel sneeuw op de pistes......

23 days and counting

Seattle staat ergens bekend om en de afgelopen tijd leeft de omgeving op naar de reputatie. De laatste 23 dagen heeft het geregend en geregend en geregend. De weervoorspellingen voor de komende dagen geeft ook niets anders dan regen aan. Vervelende bijwerking van deze dagen is de kans van overstromingen. Ook bij ons in Duvall. Vannacht gaat het weer regenen en de kans bestaat dat de brug over de Snoqualmie rivier dan niet meer beschikbaar is en iedereen uit het dorp over een brug moet. dringen dus dan. Het leven op het platteland gaat niet over rozen..

Een meisjes droom

Als kind droomde ik hier van, paardrijlessen. En welk meisje niet? Deze dromen gaan van generatie op generatie. Zo ook in ons gezin. Bo heeft het al een half jaar over paarden. Dit kwam mede doordat ze bij vriendinnetjes met paarden, ook wel eens mocht rijden. Helemaal tegek natuurlijk, maar het verlangen van de droom wordt aangewakkerd. Bij het kopen van een kerstboom bij een boer, was het toeval dat deze ook paardrijlessen geeft. Bo helemaal in de wolken dat wij als ouders hier in toestemde. Maar dan wel starten in 2006. Na het bezoek in Nederland begon de spanning testijgen bij het naderen van haar eerste les. Vanmiddag was het zover. Gelukkig was het droog. Het regent hier namelijk al 2 weken. Na instructie hoe met een pony om tegaan, niet er achterom lopen, laten voelen dat je naast het paard staat etc. een aantal rondjes in de bak, uiteraard buiten. Want een binnenbak hebben ze niet. Ging ze het erf af en de trail op.Stapvoets alles leren: stoppen, starten en sturen. Na de les een overgelukkig kind dat graag nog even meehielp met het borstelen van het paard, kammen van de manen en de hoeven wilde ze ook nog wel even doen. Wat Bo aan gaat had ze al verteld dat ze een wens had, deze wens was nu uitgekomen. Jacqueline

Back home

Ja inderdaad, we hadden het gevoel van thuis komen afgelopen woensdag. Na een bezoek aan Nedereland. We waren moe maar voldaan. En we hebben genoten van de aanwezigheid van familie en vrienden. Namens ons allen bedankt voor alle gastvrijheid van iedereen waar we geslapen en vooral ook de boel leeg gegeten hebben. Na een lange vliegreis zijn we op gehaald door onze buurvrouw en viel Nova in de auto inslaap. De meiden hadden niet geslapen, dus de vermoeidheid sloeg toe. Na thuiskomst hebben we nog even de mountainier opgehaald want deze was inmiddels klaar. Weer helemaal gerepareerd na de aanrijding die ik voor vertrek nog even had veroorzaakt. Hij is weer als nieuw en je ziet er geen barst meer van. haha... Gisterochtend waren we allemaal om 5 uur wakker. We zaten om 6 uur aan gezamelijk ontbijt om vervolgens optijd op werk en school tezijn. Bo was weer naar school en Nova heeft haar zwemles weer gehad in het nieuwe jaar. Gisteravond sloeg de vermoeidheid weer toe, dus de meiden lagen om 7 uur weer op bed en werden vervolgens om 4 uur weer wakker. Vanmorgen hebben we het ritueel van ontbijten maar weer herhaald. Maar dit moet niet tevaak voorkomen. Bo is inmiddels niet meer tehouden van opwinding over haar eerste paardrijles. Deze is vanmiddag omdat ze een halve dag school heeft. We hebben haar ook maar even voorbereid dat deze les misschien niet door kan gaan vanwege de vele regen die valt, en de drassige boel buiten. We zien wel, momenteel is het droog, maar het heeft hier al 2 weken alleen maar geregend. Vandaag, vrijdag is Nova ook weer naar school, dus alles gaat weer zijn gangetje. De kerstboom is opgeruimd, nu de rest nog. En maar even hopen dat we morgen ietsje later wakker worden.