Zandvoort aan Zee

Deze week zitten we onze eerste week in Zandvoort. Na aankomst in NL hebben we voor een nacht in het nieuwe huis van mijn ouders in Landsmeer geslapen, wat op zich prima ging, maar nu zijn we dan echt een beetje op vakantie in SunParks Zandvoort. (Voorheen Center Parks). De meiden kunnen al niet wachten op het subtropisch zwemparadijs en Jacq en ik zien ons al helemaal uitwaaien op het strand en in een strand tentje met koffie en warme appelgebak weer opwarmen. Voor de rest gaat alles prima en leent deze opzet zich ook prima om mensen op visite te krijgen en niet alleen maar bij iedereen langs te gaan. Welkom in ons SunPark huisje :-).

Op stap

Deze week, is de week van de reizen. Morgen vertrek ik voor 3 dagen naar Munchen om voor de Microsofters van Centraal en Oost Europa, een tweedaagse meeting bij te wonen en 2 presentaties te geven over hoe hun business te kunnen groeien en hoe controle te houden over hun budgetten. Afgelopen week, waren mijn team en ik bezig met een internationale meeting hier in de US, en zelfs daar heb ik twee nachten in een hotel doorgebracht want de lange dagen en de sociale verplichtingen gaan je dan niet in de koude kleren zitten. Woendag komen Jacq en de kids naar Nederland voor een korte vakantie, de 65 jarige verjaardag van mijn vader en om ons visa maar weer eens te verlengen. Moet toch ook gebeuren, anders komen we er niet meer in, en dat zou toch vervelend zijn. Ik kom dan uit Munchen donderdag avond aan en we blijven dan tot 8 Dec in NL. We vieren zowel het Amerikaanse Thanksgiving bij onze familie (grootste familie feest in de US) alswel Sinterklaar pakken we ook nog mee, alhoewel onze dames al wel van hun geloof gevallen zijn.

Zonnig Florida

Vandaag was het dan zover. Om 3:15am ging de wekker en om 4am stond de limo voor de deur want papa moest om 6 uur met het vliegtuig mee. Eerst naar Houston in Texas en dan door naar Fort Lauderdale in Florida. Vlucht was prima, maar als je van de noord-west hoek van de US naar de zuid-oost hoek moet kom je er pas achter hoe groot het land is. Totale vliegtijd 6 uur en totale reistijd was 4am tot 5pm in Florida (met 3 uur tijdsverschil meegenomen). Eenmaal in Florida met een 65 jaar oude alleen spaans sprekende taxi chaffeuse naar het hotel, twee keer verkeerd gereden, en na eenmaal aangenomen bleken er 250 britse oudevandagen op cruise te zijn en die vandaag in hun eerste hotel sliepen voordat ze morgen op de boot gaan. Er stond een file voor de lift, want ja, die oudjes zijn zo snel niet. Zelf de barkeeper in de bar klaagde want met al die britten was er geen geld te verdienen. Ze weten niet dat je 20% fooi moet geven, dus werd er vanavond niets verdiend. Nu redelijk op tijd naar bed hopelijk niet om 4 uur wakker.

Heksen Halloween in Duvall

Halloween 2009. Het was droog en niet al te koud dus een perfecte dag voor Halloween. De dames hadden al weken van te voren hun kostuums uitgekozen en dit keer was Bo een Candy Corn witch en Nova een lieveheersbeestje. Candy corn is een snoepje dat drie kleuren heeft, Oranje , Geel en Wit en vorm van een puntmuts heeft. Dus alles geregeld, huis versierd en we konden aan de slag. Bo had gisteren een sleepover bij een vriendinnetje en daar hadden de meiden besloten dat ze bij ons in de buurt trick-or-treat wilde doen, aangezien het vriendinnetje, Josee, in de bossen woont en niet zoveel buren heeft om snoep te halen. Dus de familie was hier rond 6 uur en het was nog niet helemaal donker dus eerst maar even een bakkie gedaan en toen aan de wandel. Eerst langs de ene kant van de straat en toen langs de andere. Ondertussen zat Jacq op de veranda in haar heksenpak en pruik, om alle bezoeker aan huize Schaap te verwelkomen met een lach en een zakje M&M's. De prijs voor het best versierde huis ging naar de buren, direct naast ons. Scott is een grote fan van halloween en pakt helemaal uit, met licht, geluid, rookmachines, afgehakt ledematen, grafzerken etc etc. Daar kunnen wij niet aan tippen en Jacq vindt het ook een beetje overdreven. Bij ons dus geen grafzerken in de tuin volgend jaar. De dames wilde ook nog even bij andere buurten wat ophalen om de buit nog wat groter te maken. Het is eigenlijk hetzelfde als bij Sint Maarten, als je ouder wordt, wil je verder en eigenlijk ook zonder je vader of moeder. Wellicht dat dat volgend jaar gaat gebeuren. Nu op tijd naar bed want morgen gaat om 3am de wekker en vertrek ik voor 3 dagen naar Fort Lauderdale in Florida. Lekker warm (25 graden).

Pumpkin carving

We zijn weer volledig in Halloween sfeer gekomen. Afgelopen weekend heeft Milo het huis versierd met Halloween verlichting en de heks staat weer voor de deur. We hebben onze evenement weer uitgebreidt dit jaar. Pumpkins uitsnijden. Het eerste jaar dat we Halloween hier meemaakte heb ik dit geprobeerd met toen nog een 4 jarige en een 7 jarige dochter. Was niet echt een succes en ervaring was niet echt positief in me herinnering. Maar dit jaar was het anders. Beter voorbereid, goed gereedschap, Milo zijn aanwezigheid en jaar oudere dochters. In onze buurt wordt ieder jaar een feestje georganiseerd in een garage bij iemand en nu hebben ze ook een pumpkin contest georganiseerd. De dames doen mee, zelf eerst hun ontwerp maken en dan de pumpkin leeghalen en vervolgens uitsnijden. Hulp was bijna niet nodig bij Nova en bij Bo helemaal niet meer. We zijn zo dus met zn vieren aan tafel gaan uitsnijden ieder aan zn eigen pumpkin. Het resultaat mag er zijn, de ervaring is zeker positief en volgend jaar wil ik dit zeker weer doen.

Dusty

We hebben er een paardeliefhebber bij: Nova. De laatste tijd begon het ook bij Nova tekriebelen, paarden, paardrijden leek haar wel leuk. Deze zomer had ze een klein pony kamp gedaan om er van tekunnen proeven. En ja...ze vond het leuk en wilde meer. Op paardrijles bij Nancy waar ook Bo nog steeds met plezier rijdt. Nu was het dan zover, het voetbal seizoen is voorbij voor Nova en dus kon de paardrijlessen gestart worden. Vol spanning werd er uitgekeken naar de eerste les en nu weer naar de tweede. Ze mocht op Dusty rijden, een goed paard voor beginners. Vol trots, zelf paardpoetsen, hoeven krabben, helpen zadelen etc. voor dat ze erop kon. Eng vond ze het ook wel een beetje, het is geen klein paard en je zit immers toch wel hoog. Maar ze is er vol van, praat over Dusty, droomt over Dusty. Zondag is er weer les voor beide dames, kunnen ze vol trots hun kunsten tonen aan papa.

Mooie herfst

De zomer is nu echt voorbij. Het najaar is tot op heden erg lekker, mooi weer ondanks dat het kouder wordt. Dat bekend lekker genieten voor dat het daadwerkelijk gaat regenen en er donkere wolken over Duvall drijven die voorloopig niet vertrekken. Alles is weer in volle gang en op regelmaat. Yep eindelijk. De scholen zijn natuurlijk alweer 6 weken aan de gang. Altijd weer even inkomen. Huiswerk, op staan, de bus halen etc. en dan hebben we het voetbal seizoen wat ook gestart was voor beiden dames. Toch weer 2x in week trainen voor Bo 1.5 uur en op Zaterdag wedstrijden spelen. Wat inhoud voor ons team 9 uur in North Bend, Snoqualmie en nog enkele thuis wedstrijden. Nu dan thuis valt nog wel mee, North Bend moet je toch wel om 8 uur van huis. Nova ook 2x in de week voetbal eerst trainen en nu is het op dezelfde avonden de wedstrijden. Tot op heden niet teklagen. De zon schijnt regelmatig en we hebben nog weinig regen gehad zoals ik al beschreef. Beide dames hebben er lol in. Voor Nova is het voetbal bijna afgelopen morgen nog de laatse wedstrijd en dan krijgt ze de verdiende bokaal in hadden. En mag ze met de beloofde paardrijlessen starten. Dit weekend was ook weer lekker herfst weer. Milo heeft een grasmaaier gekocht met bijbehorende Tools, blower en een trimmer die hij uiteraard meteen heeft uitgeprobeerd. Onze tuin is dus winter klaar. Vandaag hebben we lekker in het bos gewandeld in Kirkland, een trail die bij Lake Washington eindigt en je via een ander pad weer omhoog kunt lopen. TJ mee, met zn alle een frisse neus halen. Na afloop nog even een borrel gehaald bij de Verhoefjes in Kirkland, we waren tenslotte in de buurt, en hebben daar gezellig het weekend afgesloten.

The band

Bo zit dit jaar in 5th grade, groep 7, en dat is dan de laatste klas in het basis onderwijs. Een van de dingen die 5th grade special maakt, is "The Band". Stillwater school heeft een band, een soort combinatie van de fanfare en een orkest en Bo is er nu lid van. Dus eerst de discussie, wat voor instrument, de dwarsfluit, de klarinet, de trombone, of misschien als het allemaal niet lukt de triangle. Maar afgelopen woensdag was het dan de dag om een instrument uit te kiezen. Zelfs in de zaal was ze er nog steeds niet helemaal uit, maar dan toch heel zeker voor de trombone gekozen. Ze is er helemaal blij mee en is de enige meid van de acht trombones in de band. Het instrument huren we van de lokale muziek winkel, en dus kunnen we elke dag oefenen. Natuurlijk niet alleen Bo maar de hele familie wil er natuurlijk geluid uit krijgen. Aan jullie de eer voor het eerste trombone concert voor de familie Schaap

Bouwvakker

Zoals mijn moeder altijd zei, de Schaap familie klust altijd bij een ander en niet zo vaak bij zichzelf, en die traditie heb ik dit weekend ook voortgezet. Er moest bij Winni een "retainer wall" gerepareerd worden. Een retaining wall, is een muurtje dat er voor zorgt dat de berg of een partij grond niet naar beneden komt en op zijn plaats gehouden wordt. De muur bij de familie Verhoef was al wat ouder en gemaakt van bielzen en begon te rotten, ook door enorme wortels die toch door het hout heen kwamen en wellicht op lange termijn de muur instabiel zouden maken. Dus Winni had voor verse bielzen gezorgd, ze moesten er alleen even in. Dus een mooie nazomerse zaterdag hebben we de klus geklaard. Eerst de oude weggehaald, en ze vielen letterlijk uitelkaar in stof of een soort turfmolm, en toen de nieuwe erin. De bovenste waren te doen, maar er was er een die tussen bestaande geslagen moest worden, dus de voorhamer kwam van pas. Uiteraard alles netjes op maat gemaakt, en het timmermans oog werkte nog steeds. Na hardwerken konden we genieten van de klus en van een biertje met BBQ. Waarschijnelijk de laatste van dit jaar, want Maandag komt de regen en de wind, en begint de herfst hier echt.

De Fair, een traditie

Het is een traditie. Elk jaar moeten we in iedergeval een dagje naar de Fair om de dieren, het eten en kermis te zien. Dit jaar hadden we bedacht dat we in het laatste, Labor Day weekend gingen. Dit is een weekend van drie dagen dus we hadden verschillende opties. Zondag was de dag, en helaas waren de weergoden niet helemaal op de hoogte. Was het vorig weekend hier nog 25+ graden, vandaag was het niet meer dan 15 graden, met veel regen en wind. Maar we lieten ons niet tegenhouden. Ook niet omdat we niet zozeer voor de kermis gingen, zelfs de meiden zeiden dat ze in Disneyland al veel attracties hadden gereden, maar meer voor de paarden, de rodeo en andere zaken. Dus vroeg op want de wedstrijden voor westernriding begonnen om 9 uur en dus probeerden we om half elf in Monroe te zijn zodat we alles zien. Een mooi plaatsje in de overdekte arena waar we, "barrel racing" (zo snel mogelijk langs 3 vaten rijden) en "international flag" (zo hard mogelijk naar het einde van de arena, een vlag oppakken en hard weer terug). hebben gezien. Uit onze ooghoeken konden we door de grote deur het weer in de gaten houden, eerst viel het met bakken uit de lucht, maar toen de wedstijd voorbij was, werd het droog en konden we gaan lunchen. Dit keer "funnel cakes", een soort pannekoekbeslag, gebakken in een laagje olie. He, broer, wellicht iets nieuws voor in Holland? Dan kan er van alles op. Appels, aardbeien, chocolade, honing, etc etc. Samen met "elephant ears", zijn "funnel cakes" traditioneel kermis voedsel, net als in Nederland we oliebollen hebben. Na de lunch weer terug naar de arena, en de Rodeo gekeken. Dit keer was alles aanwezig, vorig jaar bleken een aantal van de cowboys and girls vast te zitten aan de andere kant van de pas, maar nu konden we barrel rides, cattle roping (vang een koe met een lasso) , bronco rides (wild paard) en uiteindelijk bull riding (hoe kan ik het 10 seconden vol houden op een crazy stier) zien. De meiden vonden het geweldig, maar na bijna 2 uur was het wel genoeg. Nog even een suikerspin (cotton candy) halen en weer terug naar huis om onze eigen viervoeter te verzorgen. Morgen nog een dagje vrij. Hopelijk met wat beter weer.

Vakantie kiekjes

We hadden het al beloofd, maar moesten er nog een paar uploaden. Nu staan ze dan toch klaar voor iedereen die wil meegenieten van onze trip door de 7 staten van het westen van de USA. Kijk op deze link voor alle 300+ foto's. (Het waren er ruim 600, dus we hebben er al wat uitgegooid. )

Mijlen en mijlen ver......van huis

Het staartje van onze vakantie, we zijn inmiddels weer thuis. Vanaf de Grand Canyon zijn we in 2 dagen naar Anaheim gereden. Welliswaar 2 kortere dagen met als luxe dat we nog even lekker in het zwembad konden vertoefen de rest van de middagen. In Anaheim ontmoette we fam. Decneut die al bijna aan het eind van hun vakantie zaten. Lekker bij gekletst, samen aan het dinner en relaxen ondanks dat er nog 5 kinderen bij rondliepen. Alles hield elkaar bezig. Disneyland was de bestemming en tevens de laatste. Voor Bo en Nova was dit het hoogte punt, want ja.....dit stond immers op hun lijst van wensen, ieder kind is er wel geweest die hier in Duvall woont. Ja, ja......ze noemen immers alleen de kinderen op die geweest zijn en niet degene die er ook nog naar toe willen, hahaha. 2 Dagen Disneyland, stuiterende kinderen, drukte, slenteren, rijen wachten, warmte, parades bekijken, het leek erop dat we de drukste dagen van het jaar hadden uitgezocht. Dag 1 voelde we ons ook redelijk bekocht, maar de snuitjes van de kinderen maakte dit toch gelukkig wel weer goed. Dag 2 zijn we dan ook in Disney Adventure begonnen zodat we van alles wat hadden gezien. Gelukkig ging dit beter en hadden het gevoel meer waard voor ons geld tekrijgen. We hebben enorm veel plezier gehad, het was erg vermoeiend, de laatste avond hebben we het vuurwerk afgewacht bij het kasteeel en nog 1 laatste ritje gedaan, was immer 40 min. wachttijd, ach ja laat was het toch al. Met een voldaan gevoel, laat naar bed, zijn we de volgende morgen in de auto gestapt om naar huis terijden. Dit werd nog een ritje van 1100 Mile, waarvoor we allemaal 1 gedachte hadden, in 2 dagen naar huis terijden. GO, GO, GO! De eerste dag zaten we redelijk op de helft en waren we bijna California uit op 2 uur na. De tweede dag ging goed tot we bij Portland OR in de file kwamen testaan om half 5 smiddag, immers nog maar 3 uur van huis. Toch maar besloten een winkel in teduiken en een restaurant voor dinner en onze reis daarna tevervolgen zodat de file zou zijn opgelost. Het laatste was bijna waar, nog enig op onthoudt in Portland, maar zodra we Washington state in reden kwamen we de ene na de andere werk aan de weg tegen die begon op het moment dat wij daar langs moesten. Met andere woorden alle drie rijbanen werden er 1, al met al, kwamen we rond half 12 s'avonds thuis. Maar blij als we waren, lekker in eigen bed slapen, na alle cabin bedden, hotel bedden. Het was een heerlijke vakantie waar we met veel plezier op terug kijken. We hebben deze 3 weken 3.821 Mile of wel 6.113 Km achter ons gelaten in 7 verschillende States of America. Aanvullende foto's van deze vakantie volgen nog binnenkort voor de belangstellende.

Commercial Grand Canyon

Afgelopen twee dagen in Williams Arizona verbleven. De poort naar de Grand Canyon. Weer op een KOA camping die we al eerder hadden bezocht. Op zich een grote camping maar weinig douch en toilet faciliteiten. Dus hadden ze een aanhanger met 2 mobile douches en toiletten erbij gezet. Is toch niet helemaal hetzelfde als de mooi betegelde wasruimtes in het hoofdgebouw. Volgende dag rustig uitgeslapen en op weg naar de Grand Canyon gegaan, ongeveer een uur van de camping, maar niet voordat we even een praatje hadden gemaakt met de nederlandse buren. Het lijkt we een epidemie, ongeveer elke dag zijn we wel nederlanders tegen gekomen in welke vorm dan ook. Grand Canyon was natuurlijk fantastisch maar erg, erg commercieel en massaal. Ten eerste de entree is $25, en de andere parken waren $10 en $15. Er was bij de eerste stop geen parkeerplek te krijgen en op parkeerplek B hebben we de dan de auto neergezet en de shuttles genomen die gratis rondrijden. Allemaal prima geregeld maar niet iets wat een "natuurpark" normaal heeft. Er komen 4 Miljoen bezoekers in dit park en bijna allemaal in Juli, Aug, Sept. Toen voor het Junior Ranger program van de dames naar een bezoekers centrum op de zuid-rand en daar wilde we een Rim-Walk doen, een wandeling met een ranger als gids langs de rand van de canyon. Dus om 2:15 komen we aan bij de plek waar dat om 2:30 pm zou gebeuren en andere rangers is nog steeds bezig, en lijkt nog lang niet klaar te zijn. Om 2:45 was ze eindelijk klaar en wij toch maar even vragen waar de walk is. "Die begint om 2:30, mevrouw" zegt de rangers, "Ja, zegt Jacq, maar het is nu al 2:45". De ranger kijkt haar aan en haalt haar horloge tevoorschijn. "Nee hoor zegt ze, het is nu 1:45. want Arizona heeft geen zomertijd". Bleek dat we al bijna een dag een uur voor liepen zonder dat we dat wisten en als we dit niet hadden meegemaakt, dan hadden we het nooit geweten. De dames zijn nu Junior Ranger in alle parken waar we geweest zijn, iets waar ze trots op zijn. 's Avonds zijn we naar Williams geweest, een van de plekken aan de oude Route 66, en dat is wel te merken. Veel oude diners, en cafe's en het Route 66 thema is overal terug te vinden. Dit weekend was er een klassieke auto show en elke avond is er een cowboy showdown in mainstreet, met een pistool gevecht. Perfect om lekker rond te hangen van de regen van de dag ervoor was helemaal verdwenen en dus hebben we de geur van het oude US uit de jaren 50 opgesnoven. Vanochtend voordat we vertrokken nog even ontbeten in de oude Route 66 Diner, een tent waar we 17 jaar geleden ook met Ingrid en Mark hebben gegeten. Nu was het perfect, maar toen was het drama en waren we zonder tip de deur uitgelopen. Gelukkig waren ze dat al weer vergeten en mochten we er gewoon weer in.

Bonanza in Colorado

We hebben een fantastische dag gehad. Door een wens van Bo en op aanraden van de eigenaresse van de KOA camping hebben we vanochtend een trail ride gemaakt in de Mesa Verde. Omdat de dag toch erg heet is, begon de rit rond 8:30 en zijn we drie uur in de weer geweest. Voor Bo natuurlijk een eitje want die weet hoe je met een paard moet omgaan en hoe je western style moet rijden. Voor de rest van ons was het nagenoeg de eerste keer. 15-20 jr geleden heeft Jacq nog 10 lessen genomen, Nova heeft een paar weken geleden op pony camp gezeten, maar dat was alleen rijden aan een touwtje, en ik, ik was 30 jaar geleden gevallen van de pony in Slagharen en daarna er nooit meer opgezeten. Geen probleem volgens de gids, dus we gingen. Het was een indrukkende trail en een ervaring om niet te vergeten. We gingen van de ranch naar de bossen en de canyons, en over een nauw pad, omhoog langs de rand van de berg op weg naar de oude ruines van de indianen. Niks geen paden, gewoon, over de losse rotsen, in zig-zag de berg op. Een beetje spannend maar oh zo gaaf. Toen voor een stop aangekomen in een van de oude indianen nederzetting, en daarvandaan te voet naar een grot, waar we dezelfde oude muren en oude scherven van potten konden zien als gisteren in het nationale park, zo maar op iemands prive terrein. Er blijken ruim 60 van dergelijk archeologische plekken te zijn in de vallei waar we reden. Na genoeg water gedronken te hebben, en een appel klokhuis voor de paarden, de terugweg aanvaart en via de rivier, en erdoor, weer terug naar de ranch. Een geweldige ervaring en iets waar we met de fam trots en met veel plezier op terug kijken. Nu wordt die discussie over een eigen paard weer een stukje moeilijker, want we kunnen niet meer zeggen dat wij er niet opzitten.

Indiana Jones and the Cliff Dwellings

We hadden de dames er al een week op voorbereid. Als we in Mesa Verde zijn, dan gaan we daar de oude huizen van de indianen bekijken en die zijn niet zomaar te zien daarvoor moet je wel wat klimmen en lopen. Dus vandaag de hike en klim gemaakt. Net als 17 jaar geleden. Balcony house is een van de "cliff dwellings" waar Cortez en Mesa Verde National Park bekend om staan. Ruim 800 jaar geleden hebben de indianen daar huizen gebouwd in grotten in een steile wand van een canyon van de Mesa Verde. Met een gids op stap maar eerst even een kaartje kopen en de rondleiding van 2:30pm boeken. Kon me daar toch niets van herinneren en toch maar even gevraagd, maar inderdaad, de kaartjes en de entree werden pas in 1996 ingevoerd. Voor dat we gingen eerst de veiligheids briefing van de gids en de man vertelde ook wat we gingen zien en waarom het zo speciaal was. Ook voor de kleintjes, want later moesten ze dan hun eigen kinderen maar weer meenemen, inderdaad ook voor ons was de circel rond. De meiden vonden het wel spannend maar zeker ook wel cool. Eerst met een stalen trap naar beneden en dan via verschillende doorgangen, sommige zo groot dat ik er op mijn knieen door moest, en nog steeds moest bukken, en de mijn schouders de muren raakten. Dan via verschillend houten ladders weer terug naar boven en de auto. Blijft indrukwekkend hoe ruim 800 jaar geleden, de indianen daar huizen uit het niets optrokken en kaarsrecht en met echt metselwerk in elkaar gezet hebben. Voor de rest het park rond gereden en verschillende opgravingen bekeken. Ook dit park is ernstig beteisterd door bosbranden en een brand in 2000 heeft zeker de helft van het bos afgebrand. Dus wat nog groen was toen we er de eerste keer waren is nu een dorre vlakte met zwart geblakerde stammetjes. Duur weer 250 jaar om het weer groen en mooi te krijgen. Morgen een nieuwe dag en een nieuw avontuur, paardrijden. :-) Heb er sinds Pony park Slagharen niet meer opgezeten (30 jaar geleden) en toen viel ik eraf. We zullen zien.

Arches en Canyonland in South Utah

We waren weer op bekend terrein. Ruim 17 jaar geleden, kan ook iets meer geweest zijn, zijn we voor de eerste keer in de US op vakantie geweest met Mark en Ingrid, een tour door de US. Toen hebben we ook Arches National Park aangedaan en daar een ruime dag doorgebracht. Dus nu hebben we de kids meegenomen en het is nog steeds zeer indrukwekkend hoe de natuur verschillende rotslagen via erosie kan veranderen en dat er dan arches (bogen) en andere verschijnselen ontstaan. De rotsen zijn terra-cotta rood en al het zand is ook van die kleur. De Volvo is helaas niet wit meer. We zijn ook weer even bij de balancing rock wezen kijken (Ingrid/Mark hij staat er nog hoor, de foto is nog steeds actueel :-) ), een staaltje zwaarte kracht balans en erosie op zijn best. Aangezien we hier drie nachten verblijven, hadden we besloten toch maar wat meer te gaan koken en hebben de eerst avond macaroni gemaakt, maar helaas de tweede en vandaag de laatste avond hebben we toch weer buiten de deur gegeten. We passen ons een beetje aan. De Moab Brouwerij, op aanraden van Angela, bezocht voor een burger en beer, en niets te veel gezegd. Toch vreemd een brouwerij in een staat die bijna droog ligt, qua alcohol, maar het lijkt erop hoe meer je van Salt Lake City weg bent, hoe minder de mormonen invloed hebben op het dagelijks leven. Morgen vertrekken we naar Cortez in Colorado, voor een bezoek aan de Mesa Verde, ook een golden oldie van 17 jaar geleden. Ja, ach, je moet je jeugd toch telkens opnieuw beleven.